Κυριακή 18 Μαΐου 2008

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!




Αληθώς Ανέστη Χριστός και ο Άδης πικράνθηκε,

Ανέστη Χριστός και φρίξαν οι δαίμονες,

Ανέστη Χριστός και χαίρονται οι άγγελοι,

Ανέστη Χριστός και ουδείς επί μνήματος!!!

Το ΜΗΝΥΜΑ.. των μηνυμάτων!

Η εμπειρία της Ανάστασης

Καμία νύκτα του χρόνου δεν είναι όπως την ολόφωτη νύκτα του Πάσχα. Γιατί κανένα γεγονός στη ζωή μας δεν είναι τόσο τρομακτικό όπως ο θάνατος. Διακηρύσσοντας το «Χριστός Ανέστη», πάλιν και πολλάκις, από τη νύκτα του Πάσχα και μετά, διακηρύσσουμε πως νικήθηκε ο θάνατος, κι ο άνθρωπος δεν είναι πια δέσμιος της φθοράς, του φόβου, της μοίρας του.
Ζώντας βέβαια σε ένα κόσμο που τονίζει τα αισθητά και αρνείται τα υπέρ αίσθησιν, που ξέρει τα ορατά κι αγνοεί τα αόρατα, που τονίζει την ύλη κι αμφισβητεί τα πνευματικά, μπαίνουμε στον πειρασμό να διερωτηθούμε αν «όντως ανέστη ο Κύριος;»
Η αμφιβολία, γνώρισμα της ανθρώπινης αναζήτησης, μπορεί να οδηγήσει, εκτός από την σύγχυση και την άρνηση, στην πραγματική πίστη και να γνωρίσει ο άνθρωπος τη χαρά της αληθινής γνώσης.
Τα εκατομμύρια των πιστών που έζησαν μέχρι σήμερα και ζουν, σηκώνοντας το σταυρό του πόνου, της δοκιμασίας, της απόρριψης, της θλίψης, του ψυχικού ή σωματικού μαρτυρίου, στηριγμένοι στο πρόσωπο του Χριστού, βεβαιώνει ότι η Ανάσταση είναι γεγονός που βιώνεται ως εμπειρία προσωπική, δυνατή και αναμφισβήτητη.
Η Ανάσταση του Κυρίου δεν αποδεικνύεται με λογικά επιχειρήματα, αλλά βιώνεται. Γι’ αυτό άλλοι τη δέχονται κι άλλοι την απορρίπτουν, ανάλογα με το βίωμα που έχουν στην καρδία τους.
Γιατί, αλήθεια, ποια εμπειρία μπορεί να μεταδοθεί και να διδαχτεί; Ποιο εσωτερικό βίωμα κατανοείται από όσους δεν το έχουν;
Τη νύκτα του Πάσχα γιορτάζουμε «την εορτή των εορτών» και πανηγυρίζουμε «τη πανήγυριν των πανηγύρεων». Όλοι οι χριστιανοί, όπου κι αν βρίσκονται στην οικουμένη, ό,τι και να είναι στην ηθική τους κατάσταση, όπως και να ζουν ως μέλη της Εκκλησίας, αυτή τη νύκτα διαπερνά την καρδιά τους το ανέσπερο φως της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού. Με την απλότητα της πίστης και την ταπείνωση της αγάπης, βεβαιώνουν, χωρίς ν’ αποδεικνύουν, ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή των ανθρώπων και του κόσμου δεν τον έχει ο θάνατος. Βεβαιώνουν πώς ο θάνατος δεν έχει πια δύναμη, γιατί γίνεται μετάβαση κι όχι εξαφάνιση της ύπαρξης.
Ωστόσο, η Ανάσταση του Κυρίου δεν αφορά μόνο τους Χριστιανούς, αλλά όλους τους όπου γης ανθρώπους. Αφού όλοι οι άνθρωποι αναζητούν, εν γνώσει ή εν αγνοία τους Ζωή χωρίς θάνατο και Αλήθεια αιώνια από Θεό αιώνιο. Έτσι, πέρα από τη βίωση της εμπειρίας, που η Εκκλησία μέσω των ακολουθιών και τη ζωής της μας προσφέρει ως δώρο για να ζήσουμε, υπάρχει ο Χριστός που ως Θεάνθρωπος γνωρίζει τα ανθρώπινα και μας προσκαλεί να ζήσουμε τη ζωή Του ως ζωή μας. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι το σώμα του Κυρίου Ιησού, η βίωση αυτή μπορεί να γίνει, για όσους θέλουν, χειροπιαστή και ουσιαστική, και να ζήσουν όντως ανάσταση και ζωή αιώνια.
Ευλογημένοι όσοι αγωνίζονται και ζουν από αυτή τη ζωή την ανάσταση του Χριστού, γιατί αυτοί νίκησαν το θάνατο.
Ευλογημένοι όσοι βίωσαν την εμπειρία της Ανάστασης του Κυρίου ως δική τους ανάσταση, γιατί αυτοί γνώρισαν Ζωή αιώνια.
Κι ευλογημένοι όσοι πιστεύουν το:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και γιατί!

Η άκρα ταπείνωσης του Κυρίου


Λόγοι Περι Ταπείνωσης


Μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάννα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ο,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.
Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του. Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι περιφρονημένος πια από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος. Οι ύβρεις, οι αδικίες κλπ. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότι με αυτά καθαρίζουν οι παλιές πληγές. Για εκείνους όμως που δεν έφταιξαν είναι μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι για την αγάπη του Χριστού.
Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν η για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον βήχα.
Περισσότερη ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ’ αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν τα αγκάθια της ψυχής μας, παρά σ’ εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την περιοχή μας και θα μας φανέρωναν τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό.
Δεν ωφελεί να τρίβει κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική μετάνοια).
Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται τα ψώνια στον μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε.
Όποιος σκύβει ταπεινά και δέχεται τα χτυπήματα από τους άλλους, διώχνει τα δικά του εξογκώματα, ομορφαίνει πνευματικά σαν Άγγελος και έτσι χωράει από την στενή πύλη του Παραδείσου.
Μακάριος εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ) και αφήνει τους ανθρώπους να του πλέκουν αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό φανερώνει την γνήσια ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τι λένε οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός την ημέρα της Κρίσεως.
Εκείνος που μιλάει λογικά σε φιλοκατήγορο, η σε ολιγόμυαλο και έχει την απαίτηση να βρει κατανόηση, φανερώνει ότι και ο ίδιος δεν είναι καλά, διότι ο κακότροπος είναι χειρότερος από τον ολιγόμυαλο, γιατί είναι σκοτισμένο το μυαλό του από την κακία και τον εγωισμό.
Όσοι όμως έχουν ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δεν σκοντάφτουν ποτέ στη πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού.
Τους περισσότερους πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός μας, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με τους άλλους, όταν δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει.
Εκείνος που δεν συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύει τους δρόμους και κουράζεται πολύ και καθυστερεί. Εάν δεν ταπεινωθεί να ρωτήσει έστω και αργότερα, δύσκολα θα φτάσει στον προορισμό του. Ενώ αυτοί που συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, με σιγουριά, και σκεπάζονται με την Χάρη του Θεού και φωτίζονται επειδή ταπεινώνονται.
Όσοι κινούνται όλο απλά με καλούς λογισμούς, και λένε όλους τους λογισμούς τους και πιστεύουν από πολλή ταπείνωση ότι δεν έχουν τίποτα το καλό, ενώ αγωνίζονται με φιλότιμο πολύ, αυτοί κρύβουν τον μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό μέσα τους, χωρίς να τον γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι άνθρωποι, και έτσι δεν σπαταλιέται από τους ίδιους και δεν κλέβεται από τους άλλους.
Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ, ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθείς – τον συμβουλευθείς η πεις τα ελαττώματά σου-, τον κάνεις πιο περήφανο και αναιδή.
Ο άνθρωπος που δεν έχει ταπείνωση και καλούς λογισμούς, είναι γεμάτος από αμφιβολίες και ερωτηματικά. Κι επειδή θα βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, έχει ανάγκη στις αρχές από Γέροντα με μεγάλη υπομονή, για να του δίνει συνέχεια εξηγήσεις, μέχρι να καθαρίσει ο νους και η καρδιά, για να μπορεί να βλέπει καθαρά.
Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθιά τα θεία νοήματα και βοηθιέται περισσότερο, και αυξάνεται και η πίστη του πιο πολύ, ζώντας τα μυστήρια του Θεού.
Ο υπερήφανος, εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και συνέχεια εσωτερικά και εξωτερικά ταραγμένος από την ελαφρότητα του εγωισμού στέκεται πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν μπορεί να προχωρήσει στο βάθος, όπου βρίσκονται τα θεία μαργαριτάρια, για να πλουτίσει πνευματικά.

Περί προσευχής...ολίγα!

Μη νομίζεις ότι τις προσευχές, τη Θεία Μετάληψη και τους άλλους πνευματικούς σου αγώνες, τα χρησιμοποιείς για να πετάξεις το σταυρό από πάνω σου, αλλά για να τον σηκώνεις με περισσότερη δύναμη και για μεγαλύτερη δόξα του Χριστού.


Λόγοι περί Προσευχής συγχρόνων Γερόντων.



Τις νύχτες ο Γέροντας Ιάκωβος προσευχόνταν στο Θεό και τους Αγίους με θερμή αγάπη και αφοσίωση,γεγονός που τον έκανε να ξεχνάει τους σωματικούς του πόνους. Γευόνταν τη μακαριότητα της βασιλείας των ουρανών. Κάποτε είπε σε δικό του μοναχό:"Απόψε, παιδί μου, βρισκόμουνα και συλλειτουργούσα με αγίους και αγγέλους! Σε θυσιαστήρια που δεν περιγράφονται".



Ο Γέροντας Ιερώνυμος συνήθιζε να αποσύρεται σ΄ένα μυστικό χώρο για ιδιαίτερη προσευχή. Εκεί έμενε ημέρες και νύχτες προσευχόμενος και αθέατος από τους προσκυνητάς του ιερού ησυχαστηρίου. Μέσα υπήρχε ένα σκαμνάκι και μιά εικόνα κρεμασμένη στον τοίχο. Από εκεί ο Γέροντας έβγαινε "φορτισμένος και ανανεωμένος από τη θεία Χάρη" και μετέδιδε με τρόπο ταπεινό στους επισκέπτες τα ιερά του βιώματα.



Είπε ο Γέροντας Παϊσιος:"Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος σας στην προσευχή, γιατί αυτή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής,είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία.Η προσευχή για να εισακουστεί από το Θεό, πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί. Ο Θεός πάντοτε ακούει την προσευχή του ανθρώπου, που είναι πνευματικά ανεβασμένος. Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, γιατί θερμαίνει την ψυχή και την προετοιμάζει".

Γιά τα στάδια της ευχής, ο Γέροντας Αμφιλόχιος είπε:"Στην αρχή της ευχής ο άνθρωπος αισθάνεται χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα, διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Θεού".

Είπε ο Γέροντας Πορφύριος:"Όταν ήμουνα στο Άγιον Όρος, είχα μπει μία φορά σ΄ένα εκκλησάκι και προσευχόμουν καθισμένος στο στασίδι. Σε λίγο μπαίνει ένας μοναχός ο οποίος άρχισε να κάνει μετάνοιες και να προσεύχεται, χωρίς να με αντιληφθεί. Τότε τον είδα να είναι όλος μέσα σε μια λάμψη. Τι θέαμα, Θεέ μου! Τι φοβερό θέαμα!"




Είπε ο Γέροντας Ιερώνυμος:"Άν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, η φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μην σβήσει η φωτιά. Και δεν θα σβήσει όταν προσευχόμαστε".


Ο ίδιος γέροντας έλεγε:" Το δεμένο πουλί δεν μπορεί να φύγει. Και ο νους που είναι δεμένος στα ουράνια,προσεύχεται αδιάλειπτα, λησμονώντας τα επίγεια και τον κόπο του σώματος".


Συχνά ο γέροντας Επιφάνιος επαναλάμβανε τη σύντομη προσευχή:"Κύριε, κ΄αν θέλω κ΄αν μη θέλω, σώσον με".

Η συνέπεια της αμφιβολίας...

«Δίστασε ο Πέτρος, μολονότι ο ίδιος ο Κύριος του ζήτησε να περπατήσει επάνω στα κύματα, δίνοντάς του την εξουσία ή τη δύναμη να βαδίσει επάνω από τα ύδατα για τη θέρμη της πίστεως που έδειξε στην αρχή. Αλλά να, η αμφιβολία τον στέρησε από τη χάρη αυτή».


Αρχιμ. Σωφρονίου, «Αγώνας Θεογνωσίας»

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής (απόσπασμα)

Η θεοειδής κατασκευή μας

Ένας τρόπος για να βρούμε το σκοπό της ζωής μας κοντά στο Θεό, είναι η μνήμη της θεοειδούς μας κατασκευής, ως «κατ' εικόνα και καθ' όμοίωσιν» με το δεσπότη και Θεό μας. Άρα επιβάλλεται να γίνουμε όμοιοι και να αφομοιωθούμε με το πρωτότυπο.
Δεύτερος τρόπος είναι η ενθύμηση ότι η προσωπικότητά μας υπέστη συντριβή και έχουμε διάνοια « εγκειμένην επι τα πονηρά εκ νεότητός μας».
Τρίτος και επωφελέστατος τρόπος είναι ο ανακαινισμός μας, που έγινε με την παρουσία και το φωτεινό παράδειγμα του ανακαινιστή της φύσης μας.
Εάν οι τρεις αυτοί τρόποι συνεχώς περιστρέ φονται στη διάνοια και πρόθεσή μας, ασφαλώς η απόφαση και η δράση μας θα είναι επιτυχημένες και η μερίδα του κλήρου μας θα είναι με τους σεσωσμένους, με τη Χάρη τον Χριστού.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ... Γέροντας Παΐσιος

Παράθεση ελαχίστου μεριδίου ενός πολύτιμου θησαυρού!

"Όταν έχουμε αυτογνωσία,
τότε γίνεται η "πνευματική διάσπαση" του ατόμου μας.
Έτσι απελευθερώνεται η ενέργεια
και ξεπερνάμε την βαρύτητα της φύσεώς μας
και διαγράφουμε πνευματική τροχιά"
(Γέρων Παΐσιος).



"Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη
και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες.
Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα,
γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται"
(Γέρων Παΐσιος).



"Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη.
Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό,
αυτός "υποχρεώνεται" να μας βοηθήσει"
(Γέρων Παΐσιος).



"Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε.
Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό.
Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!"
(Γέρων Παΐσιος).



"Πνευματική ωριμότητα είναι να πιστέψουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε!
Μόνο μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μας
κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση"
(Γέρων Παΐσιος).



"Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό,
αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο
από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το παν!"
(Γέρων Παΐσιος).



"Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια,
η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη
και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση"
(Γέρων Παΐσιος).



"Εάν θέλεις να "πιάσεις" τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς,
γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ’ αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός"
(Γέρων Παΐσιος).



"Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση,
αλλά από αγάπη και φιλότιμο
για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό"
(Γέρων Παΐσιος).



"Εκείνος που για να πιστέψει στο Θεό ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά.
Για το Θεό αυτό έχει αξία..
Να αγαπήσουμε τον Θεό μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθός"
(Γέρων Παΐσιος).



"Οι αγνοί λογισμοί εξαγνίζουν την ψυχή μας
και αχρηστεύουν τα όπλα του δαίμονος της πορνείας,
διότι μέσα στο αγνό σώμα διατηρείται η αγνή ψυχή
και στην οποία παραμένει η Θεία Χάρις"
(Γέρων Παΐσιος).

Ο χρυσός ενίοτε μιλάει!!!